Intermediate Data Format (IDF) to standardowy format wymiany informacji dotyczących złożeń obwodów drukowanych (PCA) pomiędzy systemami projektowania układu płytek drukowanych (ECAD) i systemami mechanicznymi CAD, takimi jak SOLIDWORKS. CircuitWorks odczytuje i zapisuje pliki IDF 2.0, IDF 3.0 i IDF 4.0.
Format IDF został pierwotnie opracowany w 1992 r. i nadal jest rozwijany. Bieżącą wersją formatu jest IDF 4.0, lecz większość systemów, w tym również CircuitWorks, obsługuje wcześniejsze formaty IDF 2.0 i IDF 3.0.
Typy plików i rozszerzenia
Każdy "plik" IDF 2.0 lub IDF 3.0 składa się z dwóch plików na dysku. Pliki te mają zwykle rozszerzenia .emn i .emp, lecz stosowane są również inne rozszerzenia (jak np. .brd i .lib). Plik .emn zawiera informacje dotyczące fizycznego rozmiaru i kształtu płytki drukowanej (łcznie z otworami i wycięciami), a także lokalizacji komponentów. Plik .emp zawiera informacje na temat rozmiaru i kształtu każdego komponentu. Aby CircuitWorks odczytywał format IDF 2.0 lub 3.0, obydwa pliki muszą znajdować się w tej samej lokalizacji i muszą mieć tę samą nazwę (na przykład: samples\cellphone.emn oraz samples\cellphone.emp).
Format IDF 4.0 wykorzystuje pojedynczy plik z rozszerzeniem .idf, na przykład: cellphone.idf.
Zawartość pliku
Pliki IDF 2.0 zawierają podstawowe informacje na temat kształtu płytki, pozycji i rozmiaru otworów platerowanych i nieplaterowanych, a także pozycji i podstawowego kształtu komponentów. IDF 3.0 dodatkowo obsługuje więcej typów obszarów poza obrębem elementów oraz zarysów. Formaty IDF 2.0 i 3.0 są bardzo podobne pod względem struktury i zawartości.
IDF 4.0 dodatkowo obsługuje ścieżki, podkładki, przelotki i wypełnione powierzchnie. IDF 4.0 pozwala również na bardziej szczegółowe definiowanie kształtów w stosunku do poprzednich wersji. Ponieważ format IDF 4.0 jest znacznie bardziej skomplikowany od IDF 2.0 i 3.0, jego wprowadzenie w środowiskach ECAD i MCAD przebiega powoli, jednakże zdobywa on uznanie.
W jaki sposób wykorzystuje się IDF?
W typowym procesie projektowania, projektant mechaniczny definiuje kształt płytki, określa ważne obszary w obrębie elementów i poza obrębem elementów oraz dokonuje wstępnego umieszczenia krytycznych komponentów, takich jak złącza, przełączniki, wyświetlacze i lampki LED przy użyciu systemu projektowania mechanicznego. Informacje te są przekazywane w formacie IDF do projektanta płytki drukowanej, celem wykorzystania jako baza dla sporządzenia układu płytki w systemie projektowania układu płytek drukowanych. Po umieszczeniu pozostałych komponentów, całkowicie rozplanowane złożenie płytki jest przekazywane z powrotem w formacie IDF do projektanta mechanicznego, aby zapewnić, że złożenie płytki pasuje do ostatecznego opakowania produktu. Zwykle na tym etapie projektowania występuje wiele powtórzeń tego cyklu.
Format IDF nie zapewnia pełnej reprezentacji projektowej złożeń obwodów drukowanych. Jego zadaniem nie jest dostarczenie pełnego funkcjonalnego lub elektrycznego opisu złożeń obwodów drukowanych. Dlatego też nie należy wykorzystywać formatu IDF jako mechanizmu do konwertowania projektów złożeń obwodów drukowanych z jednego systemu projektowania układu płytek drukowanych do innego, bądź jako mechanizmu przenoszenia układu płytki drukowanej do systemów produkcji, montażu, testowania i szczegółowych dokumentacji.
Które systemy ECAD mogą generować pliki IDF?
Większość systemów ECAD może odczytywać i zapisywać powszechniejsze formaty IDF 2.0 i 3.0. IDF 4.0 jest obsługiwany przez mniej systemów ECAD. W niektórych przypadkach, wygenerowanie formatu IDF z systemu ECAD wymaga narzędzi innych producentów. Należy się skontaktować z pomocą techniczną SOLIDWORKS, aby uzyskać informacje na temat obsługi IDF w systemie ECAD.