W przypadku szkicowania dwuwymiarowego (2D) wszelkie geometrie są rzutowane na płaszczyznę wybraną do szkicowania. Krawędzie sylwetki stają się elementami planarnymi, dlatego też pod pewnymi kątami zaokrąglenia i walce wyglądają jak łuki i linie.
W poniższym szkicu, pomimo że widok nie jest normalny do płaszczyzny szkicu, nadal można zrozumieć w jaki sposób model jest rzutowany na płaszczyznę szkicu.
W szkicu dwuwymiarowym, geometria modelu jest rzutowana na płaszczyznę szkicu w ten sposób.
W poniższym szkicu, czerwony szkic trójwymiarowy (utworzony na jednej z krawędzi sfazowania) jest krawędzią modelu, która nie jest równoległa do płaszczyzny szkicu dwuwymiarowego. Czerwony szkic dwuwymiarowy jest rzutem szkicu trójwymiarowego.
W szkicu dwuwymiarowym możemy naszkicować linię, która jest równoległa do innych linii i dodać punkty końcowe, które są wspólne. Jednakże równoległość i wspólność odnoszą się do rzutu krawędzi, a nie do rzeczywistej krawędzi. Ten stan przedstawia niebieski szkic dwuwymiarowy. Koniec linii nie jest wspólny z rzeczywistą krawędzią modelu, a linia nie jest do niej równoległa.
W szkicowaniu trójwymiarowym nie występują takie rzutowania. Jeżeli dodamy relację równoległą do czerwonego szkicu trójwymiarowego, równoległość ta występuje w przestrzeni trójwymiarowej.
W szkicach 3D z zagnieżdżonymi konturami, możemy wybrać wewnętrzne granice ale ich profile nie są odejmowane z całego wyciagnięcia jak dzieje się to w przypadku szkiców 2D.