Podczas definiowania modelu i przeglądania wyników często zachodzi konieczność określenia kierunków. Podczas definiowania modelu kierunki służą do definiowania ortotropowych właściwości materiału, umocowań i obciążeń. Podczas przeglądania wyników kierunki są wymagane przy wyświetlaniu wyników kierunkowych, takich jak przemieszczenia, naprężenia, odkształcenia i strumienie cieplne w pewnych kierunkach.
Podczas stosowania obciążeń i zadawania niezerowych umocowań, w celu zidentyfikowania kierunków należy posłużyć się menedżerem właściwości PropertyManager. Aby uzyskać przeciwne kierunki, należy użyć wartości ujemnych.
W złożeniu można używać geometrii odniesienia ze złożenia bądź komponentów i podzespołów odniesienia.
| Używanie płaszczyzny odniesienia
|
Płaszczyzna odniesienia (lub ściana planarna) definiuje dwa kierunki na płaszczyźnie oraz kierunek normalny. Te dwa kierunki na płaszczyźnie określane są jako Płaszczyzna kier 1 oraz Płaszczyzna kier 2. Są one równoległe do granic płaszczyzny. Podczas stosowania umocowań i obciążeń, należy wybrać Pokaż podgląd, aby zidentyfikować kierunek 1 i kierunek 2. Kierunek normalny jest oczywisty.
|
| Używanie ścian planarnych |
Podobnie do płaszczyzny odniesienia, ściana planarna definiuje dwa kierunki na płaszczyźnie oraz kierunek normalny. Kierunek 1 i kierunek 2 są wstępnie definiowane wewnętrznie dla każdej ściany planarnej. Nie mogą one być modyfikowane. Podczas stosowania umocowań i obciążeń, należy zaznaczyć Pokaż podgląd, aby zidentyfikować kierunek 1 i kierunek 2. Kierunek normalny jest oczywisty.
|
| Układy współrzędnych
|
Układ współrzędnych definiuje 3 kierunki X, Y i Z. Domyślny układ współrzędnych używany przez oprogramowanie, zwany globalnym układem współrzędnych bazuje na Płaszczyźnie 1. Początek globalnego układu współrzędnych znajduje się w początku układu współrzędnych części lub złożenia. Płaszczyzna1 jest najwyższą płaszczyzną odniesienia, jaka pojawia się w drzewie operacji FeatureManager i może ona mieć inną nazwę. Triada odniesienia wskazuje kierunki globalne X, Y oraz Z. Wszystkie inne układy współrzędnych nazywane są lokalnymi układami współrzędnych.
|
| Używanie osi odniesienia |
Oś odniesienia definiuje kierunek promieniowy, kierunek okrężny i kierunek osiowy. Podczas stosowania umocowań i obciążeń, należy zaznaczyć pole wyboru Pokaż podgląd w menedżerze właściwości PropertyManager, aby zidentyfikować kierunki dodatnie. Aby uzyskać przeciwny kierunek, należy użyć wartości ujemnej.
Podczas określania translacji okrężnej należy podać kąt (Θ) w stopniach. Ustawia to translację w kierunku okrężnym (v) jako: v = r.Θ.π/180, gdzie r jest promieniem węzła, w którym umocowanie jest stosowane względem osi odniesienia.
|
| Używanie ściany cylindrycznej |
Jest ono podobne do używania osi odniesienia. Oś ściany cylindrycznej jest używana jako oś odniesienia.
|
| Używanie prostej krawędzi
|
Prosta krawędź definiuje jeden kierunek. Podczas stosowania umocowań i obciążeń, należy zaznaczyć pole wyboru Pokaż podgląd w menedżerze właściwości PropertyManager, aby zidentyfikować kierunek dodatni.
|