Gdy zapisujemy część, która posiada zewnętrzne odniesienia do innego dokumentu, ścieżka oraz wewnętrzny identyfikator ID dokumentu odniesienia są zapisywane wraz z bieżącą częścią. Oprogramowanie wymaga tych informacji aby odnaleźć i zweryfikować pierwotny dokument przy następnym otwarciu wyprowadzonej części.
Możemy określić, czy dokumenty odniesienia mają być otwierane czy też nie, gdy otwieramy część, która posiada odniesienia zewnętrzne.
Lokalizacja wyprowadzonych części
Załóżmy, że tworzymy wyprowadzoną część, następnie przypadkowo przenosimy lub zmieniamy nazwę pierwotnego dokumentu. Podczas próby otwarcia dokumentu odniesienia, oprogramowanie poinformuje, że dokument odniesienia zewnętrznego (pierwotny) nie został odnaleziony i umożliwi jego odszukanie. Jeżeli odrzucimy możliwość jego odszukania, operacja zostanie anulowana.
Jeżeli chcemy odszukać dokument odniesienia, mamy następujące możliwości wyboru:
- Jeżeli odnajdziemy i wybierzemy pierwotny dokument (w innym katalogu lub pod inną nazwą), wyprowadzona część zostanie otwarta z użyciem nowej nazwy lub ścieżki dostępu. Ponieważ identyfikator wewnętrzny ID jest właściwy, zewnętrzne odniesienie zostanie zaktualizowane zgodnie z oczekiwaniami. Przy zapisywaniu części zostanie zapisana również nowa nazwa i ścieżka.
- Jeżeli wybierzemy inny dokument, zostaniemy poinformowani, że identyfikator wewnętrzny ID nie jest właściwy. Możemy wtedy zaakceptować wybrany dokument mimo wszystko, bądź też kontynuować poszukiwania.
Błędy przebudowania
Jeżeli zaakceptujemy wybrany dokument, w modelu mogą wystąpić błędy przebudowania, zwłaszcza jeżeli dodaliśmy operacje do dokumentu wyprowadzonej części. Jeżeli geometria wybranego przez nas dokumentu nie jest taka sama jak geometria pierwotnego dokumentu odniesienia, dodatkowe operacje mogą posiadać błędy przebudowania.