| Zakres przerw dla wiązania: |
Określa maksymalny prześwit, który pozwala elementom geometrycznym kwalifikować się do interakcji wiązania. Wartość domyślna to 0,01% długości charakterystycznej modelu. Elementy geometryczne, które mają prześwity większe niż ten próg, nie są wiązane na poziomie globalnym. |
| Uwzględnij krawędź skorupy – pary ściana bryły/ściana skorupy i krawędzie (wolniejsze) |
Tworzy zestawy kontaktowe wiązane krawędź-krawędź dla par krawędzi zlokalizowanych w dozwolonym odstępie dla wiązania.Prawidłowe pary krawędzi skorup lub obiektów arkusza blachy, które kwalifikują się do wiązania, to: - Proste, równoległe i nieprzenikające krawędzie skorupy (lub prawie równoległe, w granicach jednego stopnia tolerancji).
- Krawędzie kołowe, które mają taki sam promień i są koncentryczne oraz nieprzenikające.
- Krawędzie skorupy (proste lub łukowe) i ściany skorupy albo bryły (planarne lub cylindryczne).
|
| Zakres przerw pozwalający uwzględnić kontakt: |
Określa maksymalny prześwit, który umożliwia zakwalifikowanie elementów geometrycznych do kontaktu. Wartość domyślna to 10% długości charakterystycznej modelu. |
| Stabilizuj obszar, jeśli przerwa wynosi: |
Stosuje niewielką sztywność do zakwalifikowanych obszarów, aby solver mógł poradzić sobie z problemami z niestabilnością i rozpocząć symulację. Oprogramowanie stosuje stabilizację kontaktu do geometrii, które mają początkowy prześwit w zakresie wartości progowej 1% długości charakterystycznej modelu. |
| Współczynnik tarcia |
Określa współczynnik tarcia statycznego dla warunków kontaktu globalnego. Dopuszczalny zakres dla współczynnika tarcia wynosi od 0 do 1,0. Statyczne siły tarcia są obliczane poprzez pomnożenie sił normalnych wygenerowanych w miejscach kontaktu przez podany współczynnik tarcia. Kierunek siły tarcia jest przeciwny do kierunku ruchu.
Dla lokalnych warunków kontaktu współczynnik tarcia określa się w menedżerze właściwości PropertyManager Interakcje lokalne.
|