Jeśli krzywa S-N dla danego współczynnika naprężenia nie jest dostępna, program interpoluje liniowo pomiędzy krzywymi S-N w celu wyodrębnienia danych dla danego współczynnika naprężenia.
Załóżmy, że w bazie danych materiałów dla danego materiału zostały zdefiniowane tylko dwie krzywe S-N dla współczynników naprężenia 0,5 i 1,0. Na podstawie analizy, chcemy obliczyć liczbę cykli N dla współczynników naprężenia 0,25 i 0,7.
Program interpoluje liniowo pomiędzy krzywymi S-N zdefiniowanymi dla poszczególnych współczynników naprężenia, jeżeli obliczany współczynnik naprężenia mieści się w zdefiniowanym zakresie. Na przykład, dla obliczonego współczynniku naprężenia 0,7 program oblicza N1 z pierwszej krzywej i N2 z drugiej krzywej. Interpoluje liniowo pomiędzy N1 i N2, aby znaleźć liczbę cykli N dla współczynnika naprężenia 0,7.
Jeśli współczynnik naprężenia wykracza poza zakres danej krzywej S-N współczynników naprężenia, wówczas uwzględniany jest najbliższy współczynnik naprężenia z krzywej S-N. W powyższym przykładzie współczynnik naprężenia 0,25 wykracza poza zdefiniowany zakres od 0,5 do 1,0. Krzywa S-N dla najbliższego zakresu naprężenia to 0,5, dlatego podczas obliczania liczby cykli uwzględniana jest pierwsza krzywa.
W przypadku braku krzywych S-N dla danego materiału, można użyć jednej krzywej S-N o współczynniku naprężenia -1 (o zerowym średnim współczynniku naprężenia). Aby dostosować wartość krzywej z zerowym średnim współczynnikiem naprężenia do zamierzonego współczynnika naprężenia (obliczanego na podstawie naprężeń rzeczywistych), należy zastosować jedną z metod korekty naprężenia średniego (metodę Goodmana, Gerbera lub Soderberga).