Złożenie składa się z wielu części połączonych między sobą za pomocą kołków, złącz, wkrętów lub sprężyn. Przykłady złożeń w kołkami to laptopy, nożyczki, kleszcze i siłowniki. Aby modelować zachowanie takich złożeń, tradycyjnie musimy utworzyć każdą geometrię kołka i zastosować warunki kontaktu pomiędzy kołkami i ich ścianami kontaktowymi, obliczeniowo czasochłonne podejście.
W praktycznych zastosowaniach często można chcieć znać efekty kołków na ich przylegające części lub złożenie a nie rozkład naprężenia na samych kołkach. Dla takich zastosować, zamiast tradycyjnego podejścia, można użyć złączy kołkowych, aby wirtualnie reprezentować zachowanie kołków w złożeniu.
Na przykład w następującym złożeniu kleszczy, można zdefiniować złącze kołkowe przy użyciu ścian cylindrycznych, które obracają się względem kołka i przechodzą przez dwa uchwyty. Należy pozwolić ścianom cylindrycznym na obrót względem kołka ale zapobiec ich ruchowi osiowemu względem siebie.
Tabela 1. Kiedy używać złączy kołkowych |
Dla tego złożenia tłoka, można zdefiniować złącze kołkowe pomiędzy wewnętrzną ścianą obudowy tłoka oraz ścianą tłoczyska. Można użyć sprężyny osiowej w celu określenia oporu przy wsuwaniu i wysuwaniu tłoczyska z obudowy. |
 |
Dla tego zawiasu, można zdefiniować dwa złącza kołkowe. Sztywność całkowita jest sumą tych dwóch wartości sztywności. Pomimo że kołki wyglądają jak w szeregu, są one traktowane jakby były połączone równolegle. |
 |
Pomiędzy tymi częściowymi ścianami cylindrycznymi można zdefiniować złącze kołkowe. |