Kryterium maksymalnego naprężenia ścinającego

Kryterium maksymalnego naprężenia ścinającego, znane również jako kryterium ustępowania Tresca, opiera się na teorii maksymalnego naprężenia ścinającego.

Teoria ta przewiduje, że zniszczenie materiału zachodzi gdy absolutne maksymalne naprężenie ścinające (tmax) osiąga naprężenie, które powoduje ustąpienie materiału w teście rozciągania prostego. Kryterium maksymalnego naprężenia ścinającego jest stosowane do materiałów plastycznych.

tmax ≥ sgran./ 2

tmax jest najwyższą wartością z t12, t23 oraz t13

gdzie:

t12 = (s1 - s2)/2; t23 = (s2- s3)/2; t13 = (s1- s3)/2

Stąd:

Współczynnik bezpieczeństwa (FOS) =  sgran. /(2*tmax)

Porównanie kryteriów naprężeń zredukowanych wg Misesa i naprężeń Tresca

Kryterium maksymalnego naprężenia ścinającego jest bardziej konserwatywne niż kryterium naprężenia zredukowanego wg Misesa ponieważ sześciokąt przedstawiający kryterium naprężenia ścinającego zawiera się w elipsie przedstawiającej kryterium naprężenia zredukowanego wg Misesa.

Dla warunków ścinania czystego, kryterium naprężenia zredukowanego wg Misesa przewiduje zniszczenie przy wartości 0.577*granica plastyczności, natomiast kryterium naprężenia ścinającego przwiduje zniszczenie przy wartości 0.5*granicza plastyczności. Rzeczywiste testy skręcania używane do stworzenia warunków ścinania czystego wykazują, że kryterium naprężenia zredukowanego wg Misesa daje dokładniejsze wyniki niż teoria maksymalnego naprężenia ścinającego.

Wykonywanie weryfikacji naprężenia