Analiza metodą elementu skończonego (FEA) jest skuteczną techniką numeryczną przeznaczoną do analizowania projektów inżynieryjnych. Proces ten rozpoczyna się od utworzenia modelu geometrycznego. Następnie program dzieli model na małe fragmenty o prostych kształtach (elementy), które łączą się ze sobą w punktach wspólnych (węzły). Aplikacje do analizy metodą elementu skończonego postrzegają model jako siatkę połączonych ze sobą elementów dyskretnych.
Metoda elementu skończonego (FEM) przewiduje zachowanie modelu poprzez połączenie informacji uzyskanych ze wszystkich elementów tworzących model.
Tworzenie siatki jest bardzo istotnym krokiem w procesie analizy projektu. Automatyczny generator w oprogramowaniu generuje siatkę w oparciu o globalny rozmiar elementu, tolerancję i określenie miejscowych sterowań siatki. Sterowanie siatki pozwala określać różne rozmiary elementów dla komponentów, ścian, krawędzi i wierzchołków.
Oprogramowanie oblicza globalny rozmiar elementu dla modelu z uwzględnieniem jego objętości, pola powierzchni i innych szczegółów geometrycznych. Rozmiar generowanej siatki (liczba węzłów i elementów) zależy od geometrii i wymiarów modelu, rozmiaru elementu, tolerancji siatki, sterowania siatki i określonych kontaktów. Na początkowych etapach analizy projektu, gdy wystarczające mogą być wyniki przybliżone, można określić większy rozmiar elementu, aby skrócić czas rozwiązania. Aby uzyskać rozwiązanie o większej dokładności, wymagany może być mniejszy rozmiar elementu.
Tworzenie siatki generuje trójwymiarowe czworościenne elementy bryłowe, dwuwymiarowe trójkątne elementy skorupowe i jednowymiarowe elementy belki. Siatka składa się z jednego typu elementów chyba, że określono siatkę typu mieszanego. Elementy bryłowe są w naturalny sposób odpowiednie dla modeli "pękatych". Elementy skorupowe są w naturalny sposób odpowiednie do modelowania cienkich części (arkuszy blachy), a belki i kratownice w naturalny sposób nadają się do modelowania członów konstrukcyjnych.