Kryterium maksymalnego naprężenia zredukowanego wg Misesa opiera się na teorii von Misesa-Hencky'ego, znanej również jako teoria energii ścinania lub teoria maksymalnej energii zniekształcenia.
Ĺšcinanie czyste
WzglÄ™dem naprężeĹ„ gĹ‚Ăłwnych Ď?1, Ď?2, Ď?3 naprężenie zredukowane wg Misesa wyraĹĽone jest jako:
Ď?wg Misesa= {[( Ď?1 - Ď?2 )2 + ( Ď?2 - Ď?3 )2 + ( Ď?1 - Ď?3 )2 ] / 2}1/2
Teoria zakłada, że materiał plastyczny zaczyna ustępować w miejscu, gdzie naprężenie zredukowane wg Misesa staje się równe granicy naprężenia. W większości przypadków jako granica naprężenia wykorzystywana jest granica plastyczności. Jednakże oprogramowanie pozwala na użycie rozciągającej wytrzymałości granicznej lub ustawionej przez użytkownika granicy naprężenia.
Ď?wg Misesa >= Ď?limit
Granica plastyczności jest właściwością zależną od temperatury. Określona wartość granicy plastyczności powinna uwzględniać temperaturę komponentu. Współczynnik bezpieczeństwa w danych lokalizacjach jest obliczany ze wzoru:
Współczynnik bezpieczeĹ„stwa (FOS) = Ď?limit / Ď?wg Misesa
W przypadku Ĺ›cinania czystego, Ď?12 = Ď?21 ≠0, podczas gdy pozostaĹ‚e Ď?12 = 0, naprężenie zredukowane wg Misesa jest wyraĹĽane jako:
Ď?12 maks. = Ď?ustÄ™pow. / â?š3 = 0.5777 Ď?ustÄ™pow. .
To oznacza, że na początku ustępowania maksymalne naprężenie ścinające w ścinaniu czystym jest �3 razy niższe od granicy plastyczności w przypadku rozciągania prostego.