Po przypisaniu materiałów, zdefiniowaniu obciążeń i umocowań oraz utworzeniu siatki modelu można uruchomić badanie, aby obliczyć wyniki. Jeżeli badanie zostanie uruchomione przed utworzeniem siatki, to oprogramowanie automatycznie utworzy siatkę modelu i uruchomi badanie.
Aby uruchomić badanie, należy kliknąć prawym przyciskiem myszy jego ikonę w drzewie badania Simulation i wybrać Uruchom lub kliknąć Uruchom
na pasku narzędzi Simulation.
Po uruchomieniu jednego lub wielu badań Simulation, mogą one być wykonywane jako procesy działające w tle. Symulacja nadal będzie działać w tle po zakończeniu sesji SOLIDWORKS. Po zakończeniu symulacji wyniki zostaną zachowane w wyznaczonym katalogu.
Aby uruchomić wszystkie badania, należy kliknąć strzałkę skierowaną do dołu na przycisku Uruchom
(menedżer poleceń CommandManager Simulation) i wybrać Uruchom wszystkie badania.
Aby wybrać badania do uruchomienia z listy dostępnych zadań, należy kliknąć strzałkę w dół na Uruchom
(menedżer poleceń CommandManager Simulation) i wybrać opcję Uruchom określone badania.
W przypadku wybrania badania, które jest zależne od badania nadrzędnego (np. badania projektu, zmęczenia, podmodelowania lub badania zbiornika ciśnieniowego) program uruchomi również badanie nadrzędne, jeżeli siatka lub wyniki badania nadrzędnego będą nieaktualne.
Ustawienie wskaźnika nad kartą uruchomionego badania Simulation pozwala sprawdzić stan danego badania.
Solvery analizy
W analizie metodą elementu skończonego (FEA), problem jest przedstawiany jako układ równań algebraicznych, które muszą zostać rozwiązane równocześnie. Istnieją dwie klasy metod rozwiązania: bezpośrednia i iteracyjna.
Metody bezpośrednie rozwiązują równania przy użyciu dokładnych technik numerycznych. Metody iteracyjne rozwiązują równania przy użyciu technik przybliżeniowych, w których w każdej iteracji zakładane jest rozwiązanie i obliczane są skojarzone z nim błędy. Iteracje są powtarzane do czasu, gdy błędy osiągną wartości do przyjęcia.
Oprogramowanie oferuje następujące wybory:
| Automatyczny |
Oprogramowanie wybiera solver w oparciu o typ badania, opcje analizy, warunki kontaktu itp. Niektóre opcje i warunki stosują się tylko do jednego z solverów – Direct Sparse lub FFEPlus. |
| Direct Sparse |
Wybrać Direct Sparse:- W przypadku, gdy użytkownik posiada w komputerze wystarczającą ilość pamięci RAM i wiele procesorów.
- Przy rozwiązywaniu modeli z kontaktem Bez penetracji.
- Przy rozwiązywaniu modeli części z bardzo różnymi właściwościami materiału.
W celu przeprowadzenia liniowej analizy statycznej potrzeba 1 GB pamięci RAM na każde 200 000 stopni swobody. Solver Direct Sparse wymaga 10 razy więcej pamięci RAM niż solver FFEPlus.
|
| FFEPlus (iteracyjny) |
Solver FFEPlus wykorzystuje zaawansowane techniki porządkowania macierzy, dzięki czemu jest on efektywniejszy w przypadku dużych problemów. Generalnie solver FFEPlus jest szybszy przy rozwiązywaniu dużych problemów i staje się on bardziej efektywny wraz ze wzrostem rozmiarów problemu. Na każde 2 000 000 stopni swobody potrzeba 1 GB pamięci RAM.
|
| &Large Problem Direct Sparse |
Dzięki wykorzystaniu udoskonalonych algorytmów alokacji pamięci solver Large Problem Direct Sparse może obsłużyć problemy symulacyjne, które przekraczają możliwości pamięci fizycznej komputera. Jeśli początkowo zostanie wybrany solver Direct Sparse i ze względu na ograniczone zasoby pamięci rozwiązanie problemu nie będzie możliwe, pojawi się komunikat ostrzegawczy informujący o konieczności zmiany solvera na Duży problem Direct Sparse.
Solver Large Problem Direct Sparse (LPDS) jest efektywniejszy niż solvery FFEPlus oraz Direct Sparse pod względem wykorzystywania wielu rdzeni.
|
| Intel Direct Sparse |
Solver Intel Direct Sparse jest dostępny dla badań statycznych, termicznych, częstotliwości, dynamicznych liniowych i nieliniowych. Dzięki wykorzystaniu udoskonalonych algorytmów alokacji pamięci i funkcji przetwarzania wielordzeniowego solver Intel Direct Sparse umożliwia szybsze rozwiązywanie problemów symulacji w rdzeniu.
|
Stan Solvera
Okno Stan Solvera pojawia się przy uruchomieniu badania. Dodatkowo do informacji postępu wyświetla ono:
- Użycie pamięci
- Upłynęło czasu
- Informacje specyficzne dla badania takie jak stopnie swobody, liczba węzłów, liczba elementów
- Informacje solvera takie jak typ solvera
- Ostrzeżenia
Wszystkie badania statyczne używające solvera FFEPlus (iteracyjny) pozwalają na uzyskanie dostępu do wykresu konwergencji oraz parametrów solvera. Wykres konwergencji pomaga w wizualizacji konwergencji rozwiązania. Parametry solvera pozwalają na manipulowanie iteracjami solvera tak aby można było poprawić dokładność lub poprawić szybkość z mniej dokładnymi wynikami. Mona użyć wstępnie ustalonych wartości solvera lub zmienić:
- Maksymalna liczba iteracji
- Próg zatrzymujący
Aby poprawić dokładność, należy zmniejszyć wartość progu zatrzymującego. W wolno zbiegających się sytuacjach, można poprawić szybkość; z mniej dokładnymi wynikami poprzez zwiększenie wartości progu zatrzymującego lub zmniejszenie maksymalnej liczby iteracji.
Po przeprowadzeniu analizy można przejrzeć komunikaty wygenerowane przez solver, klikając prawym przyciskiem myszy folder Results i wybierając Komunikaty solvera. Typy komunikatów: liczba węzłów, czas rozwiązania, błędy, ostrzeżenia itp. Należy zauważyć, że są to te same komunikaty, które pojawiają się w oknie podczas analizy.
Więcej informacji zawiera temat Badania projektu.