Uyumlu yöntemler, hata tahminine dayalıdır. Statik etütlerin doğruluğunu arttırmaya yönelik esas olarak iki yöntem bulunmaktadır:
H-Yöntemi
h-yöntemi, yüksek sayıda hata içeren bölgelerde daha küçük elemanlar kullanılmasını öngörür. Yazılım etüdü yürüttükten ve hataları tahmin ettikten sonra, sonuçları iyileştirmek için gerekli durumlarda meshi otomatik olarak rafine eder.
P-Yöntemi
p-yöntemi, yüksek sayıda hata içeren bölgelerde daha etkili elemanlar kullanılmasını öngörür. Program analizi yürüttükten ve hataları tahmin ettikten sonra, hata içeren bölgelerdeki elemanların derecesini, kullanıcı tanımlı düzeyden daha yüksek bir değere çıkarır ve etüdü yeniden yürütür. p-yöntemi meshi değiştirmez. Yer değiştirme alanını yakınsamak için kullanılan polinomların derecesini değiştirir. Tüm elemanlar için tek tip bir polinom derecesi kullanmak etkili sonuç vermez. Yazılım polinom derecesini yalnız gerek duyulan durumlarda artırır. Bu yaklaşıma seçici uyumlu p-yöntemi denir.
Bu seçenek sadece katı elemanlar için desteklenmektedir. Bu seçenek işaretlendiğinde, program problemi birçok kez yürütebilir. Her döngünün ardından, program global ve yerel hataları değerlendirir ve bir kez daha çalışma yapılıp yapılmayacağına karar verir.
Aşağıdaki koşullardan biri karşılandığında program döngüleri durdurur:
- Global kriter yakınsanırsa,
- Tüm yerel hatalar yakınsanırsa (her eleman için) veya
- Maksimum döngü sayısına ulaşılırsa.
Yakınsama denetimi için toplam gerinim enerjisini, von Mises gerilimlerinin Karekök Ortalamasını (RMS) veya sonuç yer değiştirmelerinin RMS'sini temel alabilirsiniz.
Bu sürümde p-yöntemi sadece katı elemanlarla çalışır, kabuklar desteklenmez.
p-uyumlu yöntemini kullanarak bir statik problemi yürüttükten sonra yakınsama grafikleri oluşturabilirsiniz. Daha fazla bilgi için Sonuçları Görüntüleme bölümüne bakınız.
Uyumlu yöntemlerle ilgili bir örnek için bkz. Online Tutorial (Online Öğretici).