Komórki i zakresy komórek można określać w formułach poprzez ich zaznaczenie lub przez odniesienie się do nich za pomocą oznaczeń kolumn i wierszy.
- Aby odnieść się w formule do komórki, należy wskazać jej literę kolumny i numer wiesza.
Przykład: A1, D2, C3
- Aby określić zakres komórek w formule, należy wskazać pierwszą i ostatnią komórkę zakresu oraz rozdzielić je znakiem dwukropka „:”.
Przykład: A2:B4
- Aby zastosować formułę do wielu zakresów, należy określić funkcję, w nawiasie okrągłym wskazać zakresy i rozdzielić je przecinkami.
Przykład: Suma (A2:B2, A3:B3)
Jeżeli komórka jest połączona z innymi, należy wskazać pozycję komórki najbardziej wysuniętej w lewą stronę do góry. W przypadku, gdy w połączonych komórkach znajdują się wartości, widoczna jest tylko wartość z komórki najbardziej wysuniętej w lewą stronę do góry. Oto przykład: Tabela ma zakres A1:G8, a użytkownik łączy komórki od A3 do C4. Po połączeniu A3 jest komórką identyfikującą połączone komórki na potrzeby wszystkich formuł. Nowa komórka zawiera wartość, która wcześniej znajdowała się w komórce A3.
Przykład:
Następujące tabela ma zakres A1:G8.
- Komórki od A3 do C4 zostają połączone.
- Po połączeniu A3 jest komórką identyfikującą połączone komórki na potrzeby formuł. Nowa komórka zawiera wartość, która wcześniej znajdowała się w komórce A3.
