Określanie kierunków
Podczas definiowania modelu i przeglądania wyników często zachodzi konieczność określenia kierunków. Podczas definiowania modelu kierunki służą do definiowania ortotropowych właściwości materiału, umocowań i obciążeń. Podczas przeglądania wyników kierunki są wymagane przy wyświetlaniu wyników kierunkowych, takich jak przemieszczenia, naprężenia, odkształcenia i strumienie cieplne w pewnych kierunkach.
Podczas stosowania obciążeń i zadawania niezerowych umocowań, w celu zidentyfikowania kierunków należy posłużyć się menedżerem właściwości PropertyManager. Aby uzyskać przeciwne kierunki, należy użyć wartości ujemnych.
W złożeniu można używać geometrii odniesienia ze złożenia, bądź komponentów i podzespołów odniesienia.
Używanie płaszczyzny odniesienia
Płaszczyzna odniesienia (lub ściana planarna) definiuje dwa kierunki na płaszczyźnie oraz kierunek normalny. Te dwa kierunki na płaszczyźnie określane są jako Płaszczyzna kier 1 oraz Płaszczyzna kier 2. Są one równoległe do granic płaszczyzny. Podczas stosowania umocowań i obciążeń, należy wybrać Pokaż podgląd, aby zidentyfikować kierunek 1 i kierunek 2. Kierunek normalny jest oczywisty.
Używanie ścian planarnych
Podobnie do płaszczyzny odniesienia, ściana planarna definiuje dwa kierunki na płaszczyźnie oraz kierunek normalny. Kierunek 1 i kierunek 2 są wstępnie definiowane wewnętrznie dla każdej ściany planarnej. Nie mogą one być modyfikowane. Podczas stosowania umocowań i obciążeń, należy zaznaczyć Pokaż podgląd, aby zidentyfikować kierunek 1 i kierunek 2. Kierunek normalny jest oczywisty.
Układy współrzędnych
Układ współrzędnych definiuje 3 kierunki X, Y i Z. Domyślny układ współrzędnych używany przez oprogramowanie, zwany globalnym układem współrzędnych bazuje na Płaszczyźnie 1. Początek globalnego układu współrzędnych znajduje się w początku układu współrzędnych części lub złożenia. Płaszczyzna1 jest najwyższą płaszczyzną odniesienia, jaka pojawia się w drzewie operacji FeatureManager i może ona mieć inną nazwę. Triada odniesienia wskazuje kierunki globalne X, Y oraz Z. Wszystkie inne układy współrzędnych nazywane są lokalnymi układami współrzędnych.
Używanie osi odniesienia
Oś odniesienia definiuje kierunek promieniowy, kierunek okrężny i kierunek osiowy. Podczas stosowania umocowań i obciążeń, należy zaznaczyć pole wyboru Pokaż podgląd w menedżerze właściwości PropertyManager, aby zidentyfikować kierunki dodatnie. Aby uzyskać przeciwny kierunek, należy użyć wartości ujemnej.
Podczas określania translacji okrężnej, należy określić kąt (q) w stopniach. Ustawia to translację w kierunku okrężnym (v) jako: v = r.q.p/180, gdzie r jest promieniem węzła, w którym umocowanie jest stosowane względem osi odniesienia.
Używanie ściany cylindrycznej
Jest ono podobne do używania osi odniesienia. Oś ściany cylindrycznej jest używana jeko oś odniesienia.
Używanie prostej krawędzi
Prosta krawędź definiuje jeden kierunek. Podczas stosowania umocowań i obciążeń, należy zaznaczyć pole wyboru Pokaż podgląd w menedżerze właściwości PropertyManager, aby zidentyfikować kierunek dodatni.