Aby procedura inkrementacyjna oparta na metodach iteracyjnych była skuteczna, należy ją zaopatrzyć w praktyczne schematy zakończenia. Na zakończenie każdej iteracji należy oszacować konwergencję w ramach realistycznych tolerancji. Luźne tolerancje prowadzą do niedokładnych wyników, natomiast bardzo ścisłe tolerancje mogą niepotrzebnie zwiększać koszta obliczeniowe. Nieprawidłowa weryfikacja dywergencji może zakończyć proces, gdy nie nastąpiła rozbieżność rozwiązania lub pozwalać procesowi na kontynuowanie poszukiwania rozwiązania niemożliwego do zrealizowania.
Wprowadzono szereg procedur jako kryteriów konwergencji służących do przerywania procesu iteracyjnego. Poniżej omówiono trzy kryteria konwergencji:
Konwergencja przemieszczenia
Kryterium to jest oparte na przyrostach (inkrementach) przemieszczenia podczas iteracji. Jest ono dane wzorem:
|{ΔU}(i)| < εd |t+Δt{U}(i)|
gdzie |{α}| oznacza normę euklidesową {α}, natomiast εd jest tolerancją przemieszczenia.
Konwergencja siły
Kryterium to jest oparte na obciążeniach niezrównoważonych (rezydualnych) podczas iteracji. Wymaga ono, aby norma wektora obciążenia rezydualnego leżała w granicach tolerancji εf zastosowanego przyrostu (inkrementu) obciążenia, tj.
|t+Δt{R} - t+Δt{F}(i)| < εf |t+Δt{R} - t{F}|
Konwergencja energii
W tym kryterium przyrost (inkrement) energii wewnętrznej podczas każdej iteracji, który jest pracą wykonaną przez siły rezydualne jako inkrementacyjne przemieszczenia, jest porównywany z początkowym przyrostem energii. Zachodzenie konwergencji zakłada się jeżeli spełniony jest następujący warunek:
({ΔU}(i))T (t+Δt{R} - t+Δt{F}(i-1)) < εe ({ΔU}(1))T (t+Δt{R} - t{F})
gdzie εe jest tolerancją energii.
Dodatkowo używanych jest szereg schematów w charakterze kryteriów dywergencji. Jeden z nich oparty jest na dywergencji obciążeń rezydualnych. Inny bazuje na dywergencji energii inkrementacyjnej.