Definiowanie przypadku zmęczenia w oparciu o wiele przypadków obciążenia

Aby zdefiniować przypadek zmęczenia o stałej amplitudzie w oparciu o wiele przypadków obciążenia, w menedżerze właściwości PropertyManager Dodaj przypadek (stały), należy:

  1. Ustawić Liczbę cykli skojarzony z przypadkiem zmęczenia.
  2. Ustawić Typ obciążenia jako Znajdź szczyty cyklu .
  3. W oknie Skojarzenie badania :
    1. Wybrać badanie statyczne nieliniowe lub dynamiczne historii modalnej w pierwszym wierszu. Można wprowadzić współczynnik skalowania w części Skala. Program mnoży komponenty naprężenia z badania odniesienia przez ten współczynnik, aby oszacować wartości naprężenia przemiennego.
    2. W przypadku badania nieliniowego lub dynamicznego historii modalnej w części Krok wprowadzić konkretny krok czasu. Wynik tego konkretnego kroku rozwiązania jest brany pod uwagę podczas oceny wartości naprężenia przemiennego.
  4. Wstawić wiersz, klikając dwukrotnie w kolumnie Nr. Wybrać badanie i wprowadzić współczynnik skalowania. Można wprowadzić maksymalnie 40 przypadków obciążenia.
  5. Kliknąć .
Program ocenia w każdym węźle różnice w wartościach komponentu naprężenia dla wszystkich możliwych kombinacji szczytów naprężenia i ustala kombinację obciążeń, która daje największą fluktuację naprężenia.

Pojedynczy przypadek zmęczenia oparty na wielu obciążeniach

Program oblicza naprężenia przemienne dla każdego węzła uwzględniając kombinację szczytów z różnych obciążeń zmęczeniowych. Obciążenia zmęczeniowe mogą odnosić się do jednego lub więcej badań statycznych lub do określonego kroku rozwiązania badania nieliniowego lub dynamicznego liniowego historii modalnej.

Aby skonfigurować przypadek zmęczenia w oparciu o wiele przypadków obciążenia, należy wybrać Znajdź szczyty cyklu (menedżer właściwości PropertyManagerDodaj przypadek (stały)). Można zdefiniować maksymalnie 40 przypadków obciążenia.

Załóżmy, że określono obciążenia zmęczeniowe przy użyciu badań A, B i C, używając współczynników skalowania FA, FB i FC do zdefiniowania przypadku. Aby oszacować naprężenie przemienne i skojarzony współczynnik naprężenia w danym węźle, program wykonuje następujące działania:

  • Oblicza SA*FA, SB*FB i SC*FC, gdzie SA, SB i SC odnoszą się odpowiednio do wartości komponentu naprężenia w danym węźle dla badań A, B i C. Program oblicza komponenty naprężenia SX, SY, SZ, TXY, TXZ i TYZ w każdym węźle.
  • Oblicza różnice w wartościach komponentu naprężenia dla wszystkich możliwych kombinacji szczytów naprężenia i określa kombinację, która daje największą fluktuację naprężenia.
  • Oblicza naprężenie przemienne skojarzone z danym przypadkiem dzieląc zakres fluktuacji naprężenia przez 2.
  • Oblicza współczynnik naprężenia w oparciu o obliczone ekstrema naprężenia (Smin i Smax).
  • Jeżeli zdefiniowano wiele krzywych S-N przy różnych współczynnikach naprężenia, program wykorzystuje interpolację liniową do wyodrębnienia właściwej liczby cykli dla obliczonego przemiennego naprężenia i współczynnika naprężenia.
  • Jeżeli zdefiniowano pojedynczą krzywą S-N z zerową średnią i wybrano metodę korekcji średniego naprężenia, program wykorzystuje skorygowane przemienne naprężenie względem krzywe S-N.