Kierunki ortotropowe materiału w komponencie są zdefiniowane w oparciu o wybraną geometrię odniesienia.
Kiedy część jest produkowana w taki sposób, że nie można zdefiniować wspólnej geometrii odniesienia dla całego komponentu, należy dokonać modelowania innych części, aby prawidłowo zdefiniować kierunki ortotropowe.
Geometrię odniesienia wybiera się w oknie dialogowym Materiał w przypadku wybrania ustawienia Liniowe sprężyste ortotropowe w pozycji Typ modelu.
Na przykład rozważmy część ukazaną na rysunku:
Należy wymodelować tę część jako dwie części: walec i arkusz planarny. Można następnie użyć płaszczyzny jako geometrii odniesienia w celu zdefiniowania kierunków ortotropowych materiału dla arkusza planarnego oraz osi walca jako geometrii odniesienia dla walca.
|
|
| Kierunki promieniowy (X), styczny (Y) i osiowy (Z) dla materiału ortotropowego, w przypadku wybrania osi jako geometrii odniesienia.
|
Gdy płaszczyzna (lub ściana planarna) jest używana jako geometria odniesienia, Kierunek 1 płaszczyzny wyrównuje się z kierunkiem materiału X, Kierunek 2 płaszczyzny z kierunkiem materiału Y, a normalna do płaszczyzny z kierunkiem materiału Z. Tabela wyszczególnia orientację kierunku względem globalnego układu współrzędnych, gdy jako geometria odniesienia zostaje wybrana jedna z następujących płaszczyzn: Przód, Prawo lub Góra.
|
Przód
|
Kierunek 1 zrówna się z globalnym kierunkiem X.
Kierunek 2 zrówna się z globalnym kierunkiem Y.
Normalna do płaszczyzny zrówna się z globalnym kierunkiem Z.
|
|
Prawy
|
Kierunek 1 zrówna się z globalnym kierunkiem Y.
Kierunek 2 zrówna się z globalnym kierunkiem Z.
Normalna do płaszczyzny zrówna się z globalnym kierunkiem X.
|
|
Wierzch
|
Kierunek 1 zrówna się z globalnym kierunkiem Z.
Kierunek 2 zrówna się z globalnym kierunkiem X.
Normalna do płaszczyzny zrówna się z globalnym kierunkiem Y.
|
Aby zidentyfikować Kierunek 1 i Kierunek 2 płaszczyzny odniesienia, należy wybrać płaszczyznę jako geometrię odniesienia podczas stosowania umocowań lub obciążeń i wybrać opcję Pokaż podgląd.
|