Menedżer właściwości PropertyManager Interakcje lokalne

Menedżera właściwości PropertyManager Interakcje lokalne można użyć, aby zdefiniować interakcje pomiędzy zestawami elementów geometrycznych brył, skorup i belek. Ustawienia interakcji lokalnych zastępują interakcje na poziomie komponentu.

Interakcja

Wybierz ręcznie interakcje lokalne Wybrać pary elementów geometrycznych, aby zastosować lokalne warunki interakcji.
Automatycznie znajdź interakcje lokalne Aktywuje narzędzie automatycznego wykrywania w celu odnalezienia zestawów kontaktowych pomiędzy ścianami, które się stykają lub które się nie stykają z określonym prześwitem.
Narzędzie wykrywania interakcji może nie znaleźć wszystkich oczekiwanych zestawów interakcji. Należy przejrzeć zestawy interakcji w części Wyniki i zaakceptować tylko lokalne interakcje wymagane dla analizy.

Typ

Wybrać typ interakcji z listy dostępnych typów: Kontakt, Wiązane, Wolne, Pasowanie skurczowe, lub Wirtualna ściana.

Ściany, krawędzie, wierzchołki dla Zestawu 1 Wybrać elementy geometryczne dla Zestawu 1.
  • Aby powiązać połączenia belek, należy wybrać Połączenia .
  • Aby powiązać belki ze ścianami brył lub skorup, które działają jako usztywniacze, należy wybrać Belki .
Ściany dla Zestawu 2 Wybrać ściany dla Zestawu 2.

Jako typ interakcji Wirtualna ściana wybrać Płaszczyzna docelowa .

Elementy w Zestawie 1 i Zestawie 2 mogą należeć do tego samego komponentu, obiektu lub skorupy.
Ściany, krawędzie dla Zestawu 2 Dostępne dla typu interakcji Wiązane.
Następujące pary wyboru są prawidłowe dla skorup i obiektów arkusza blachy przy zastosowaniu zestawu interakcji wiązanej:
Zestaw 1 Zestaw 2
Ściana Ściana
Krawędź Krawędź, ściana
Wierzchołek Wierzchołek, krawędź, ściana
Zamień ściany interakcji

Przełącza wybory geometrii pomiędzy Zestawem 1 i Zestawem 2, aby rozwiązać problemy konwergencji podczas symulacji.
  Automatycznie przełączaj elementy źródłowe i docelowe w celu uzyskania lepszych wyników Gdy opcja ta jest zaznaczona, preprocesor przypisuje elementy źródłowe i docelowe do wiązanych interakcji lokalnych w oparciu o średni obszar na węzeł. Powierzchnia o mniejszym średnim obszarze węzłowym pełni funkcję źródła.

Gdy opcja ta nie jest zaznaczona, elementy wybrane dla Zestawu 1 pełnią rolę źródłowych, a elementy wybrane dla Zestawu 2 pełnią rolę docelowych.

Opcja ta jest dostępna tylko dla wiązanych interakcji lokalnych.
  Własny kontakt Dostępne dla badań statycznych (opcja dużego przemieszczenia) i badań nieliniowych, które mają interakcje kontaktowe.

Wykrywa elementy obiektu, które mogą wejść w kontakt ze sobą podczas symulacji i stosuje warunek kontaktu, aby zapobiec przenikaniu.

Na przykład jeżeli wybierzemy Ścianę 1 dla Zestawu 1 ta sama ściana będzie uznawana za element źródłowy i docelowy zestawu kontaktów.

Można wybrać wiele ścian dla Zestaw 1, na przykład Ściana 1, Ściana 2 i Ściana 3. Wykrywanie kontaktu własnego ma miejsce pomiędzy parami z tymi samymi elementami źródłowymi i docelowymi: Ściana 1 z Ściana 1, Ściana 2 z Ściana 2 i Ściana 3 z Ściana 3. Aby wykryć ewentualny kontakt pomiędzy Ściana 1 a Ściana 2, należy utworzyć oddzielny zestaw kontaktów.

Wykrywanie kontaktu własnego nie jest dostępne dla uproszczenia planarnego 2D w analizie nieliniowej.

Opcje

(Opcja dostępna po zaznaczeniu opcji Automatycznie znajdź interakcje lokalne).

Znajdź ściany Wykrywa zestawy interakcji pomiędzy ścianami wybranych komponentów, które spełniają określone kryteria.
Znajdź krawędź skorupy – bryłowe/skorupowe pary ścian Wykrywa zestawy interakcji pomiędzy krawędziami skorupy a ścianami bryły lub skorupy.

Komponenty

(Opcja dostępna po zaznaczeniu opcji Automatycznie znajdź interakcje lokalne).
Wybierz komponenty lub obiekty Wybrać komponenty lub obiekty, aby wykryć możliwe zestawy interakcji. Aby wybrać całe złożenie, należy użyć wysuwanego drzewa operacji FeatureManager.
Znajdź kontakty z resztą złożenia Wybrać pojedynczy komponent lub obiekt, aby wykryć możliwe zestawy interakcji pomiędzy sąsiednimi komponentami.

Wyniki

  Próbne interakcje lokalne Wyszczególnia próbne zestawy interakcji, które są wykrywane przez narzędzie wykrywania interakcji.
  Typ Określa typ interakcji dla wybranych próbnych zestawów interakcji.
Dostępne typy interakcji zależą od aktywnego typu badania.
  Utwórz interakcje lokalne Akceptuje próbne zestawy interakcji wybrane z listy.
Usuń interakcje lokalne Usuwa wybrany próbny zestaw interakcji z listy.
  Widok przezroczysty Sprawia że ściany komponentów, które mają próbne zestawy interakcji są przezroczyste. Ułatwia to wyświetlanie lokalnych zestawów interakcji.

Ściany przenikające się

Zawiera listę przenikających części skorupy i ścian brył. Aby podświetlić przenikające się ściany w obszarze graficznym, należy wybrać przenikający się zestaw.

Właściwości

Zakres przerw dla wiązania Obliczenie maksymalnego prześwitu, który kwalifikuje wybrane elementy geometryczne do interakcji lokalnej wiązanej, można powierzyć programowi. Można też wprowadzić maksymalny prześwit zdefiniowany przez użytkownika.

Automatyczny

Program oblicza maksymalny prześwit, który kwalifikuje wybrane elementy geometryczne do interakcji lokalnej wiązanej. Równanie używane do obliczania sugerowanego prześwitu jest podane poniżej. Opcja automatyczna ma zastosowanie do badań statycznych, częstotliwości i wyboczenia.

Pokaż sugerowany zakres przerw

Pokazuje wartość sugerowanego maksymalnego prześwitu dla wybranych elementów zestawu interakcji lokalnych. Elementy, które mają prześwity większe od tej wartości progowej, nie są wiązane na poziomie lokalnym.

Zdefiniowane przez użytkownika

Wprowadź prześwit dla parametru Maksymalna przerwa, aby określić, które elementy geometryczne mogą kwalifikować się do interakcji lokalnych wiązanych. Elementy, które mają prześwity większe od tej wartości progowej, nie są wiązane na poziomie lokalnym. Prześwity zdefiniowane przez użytkownika zastępują prześwity obliczone automatycznie.


  • gth = sugerowany prześwit części, które kwalifikują się do interakcji lokalnej wiązanej
  • gmin = rzeczywista minimalna odległość między częściami, które należą do interakcji lokalnej wiązanej
  • LMaxBBDimPart (I) = maksymalny wymiar ramki granicznej części (I)
  • N = liczba części, które należą do interakcji lokalnej wiązanej
Przed uruchomieniem analizy można zweryfikować obszary interakcji (takie jak wiązane, kontaktowe i swobodne) zdefiniowane przez ustawienia interakcji na poziomie globalnym i lokalnym za pomocą menedżera właściwości PropertyManager przeglądarki interakcji.
Zakres przerw pozwalający uwzględnić kontakt Określa prześwit umożliwiający zakwalifikowanie elementów geometrycznych do kontaktu. Elementy które mają prześwity większe od tej wartości progowej nie są kwalifikowane jako kontakt na poziomie lokalnym.

Domyślna wartość określona w części Opcje domyślne > Interakcje wynosi 10% długości charakterystycznej modelu.
Stabilizuj obszar, jeśli przerwa wynosi Stosuje niewielką sztywność do zakwalifikowanych obszarów, aby solver mógł poradzić sobie z problemami z niestabilnością i rozpocząć symulację. SOLIDWORKS Simulation stosuje stabilizację kontaktu do komponentów, które mają początkowy prześwit w zakresie 1% długości charakterystycznej modelu.

Można dostosować dozwolone prześwity, aby lepiej dopasować je do modeli.
Współczynnik tarcia Określa współczynnik tarcia do użycia z:
  • Interakcje kontaktowe (badania statyczne, nieliniowe i testu upuszczenia)
  • Interakcje pasowania skurczowego (badania statyczne i nieliniowe)
  • Interakcje wirtualnej ściany
Można określić wartości od 0 do 1,0. Ta wartość lokalna zastępuje globalny współczynnik tarcia określony w oknie dialogowym Opcje domyślne > Interakcja.
Odsunięcie kontaktu
  • Jeśli przerwa wynosi mniej niż. Tworzy lokalne zestawy kontaktowe pomiędzy elementami, które mają prześwity mniejsze od tej wartości progowej. Elementy z prześwitami większymi niż ten próg są uważane za nie dotykające się i kontakt nie jest wymuszany.
  • Nieograniczona odległość przerwy. Tworzy lokalne zestawy kontaktowe pomiędzy elementami bez względu na rozmiar prześwitu pomiędzy nimi w niezdeformowanym stanie modelu. Po wybraniu tej opcji para elementów jest uważana za początkowo stykającą się. Siły kontaktowe powstają, gdy elementy z pary zbliżają się do siebie podczas symulacji.
(Dotyczy interakcji Kontakt i Wirtualna ściana).
Opór termiczny

Definiuje opór termiczny dla badań termicznych.

Jednostki

Określa układ jednostek miar.

Ogółem

Wpisać wartość całkowitego oporu termicznego pomiędzy elementami Zestawu 1 i Zestawu 2.

Rozprowadzony

Określa wartość oporu na jednostkę powierzchni styku.

Typ ściany

(Dostępne tylko dla interakcji Wirtualna ściana).

Sztywne Określa typ ściany jako sztywny.
Elastyczne Określa typ ściany jako elastyczny.

Sztywność ściany

(Dostępne tylko dla interakcji Wirtualna ściana).

Należy określić parametry dla typu ściany Elastyczna.

Jednostki Wybiera układ jednostek dla wartości sztywności ściany.
Sztywność osiowa Określa wartość sztywności osiowej ściany.
Styczna sztywność Określa wartość sztywności ścinającej ściany.

Zaawansowany

Tworzenie wiązania Określa lokalne wyrażenie wiązania dla obiektów, dla których siatka jest tworzona niezależnie.
  • Powierzchnia do powierzchni. Ta domyślna opcja jest dokładniejsza, ale działa wolniej. W przypadku badania uproszczenia 2D solver stosuje kontakt wiązany krawędź do krawędzi.
  • Węzeł do powierzchni. Należy wybrać tę opcję w przypadku napotkania problemów z wydajnością podczas rozwiązywania modeli o skomplikowanych powierzchniach kontaktu. W przypadku analizy uproszczenia 2D solver stosuje kontakt węzeł do krawędzi.
Tworzenie kontaktu Określa wyrażenie kontaktu lokalnego. Obydwa wyrażenia kontaktu zapobiegają przenikaniu pomiędzy elementami geometrycznymi Zestawu 1 i Zestawu 2, lecz pozwalają na ich odsunięcie od siebie.
  • Powierzchnia do powierzchni. Ta domyślna opcja jest dokładniejsza, ale działa wolniej. Patrz także temat Kontakt powierzchnia do powierzchni.
  • Węzeł do powierzchni. Pomimo że kontakt Powierzchnia do powierzchni jest generalnie dokładniejszy, to opcja Węzeł do powierzchni daje lepsze wyniki, jeżeli powierzchnia kontaktu pomiędzy dwiema ścianami staje się bardzo mała lub zredukowana do linii bądź punktu.

    Patrz także temat Kontakt węzeł do powierzchni.

    W badaniach nieliniowych formułowanie kontaktu węzeł do powierzchni jest obsługiwane wyłącznie przez solvery Direct Sparse i Intel Direct Sparse. W przypadku wybrania solvera FFEPlus lub Large problem Direct Sparse, solver automatycznie przełączy się do obsługiwanego formułowania kontaktu powierzchnia do powierzchni.