Zniszczenie laminatu
Aby ustalić, czy laminat ulegnie zniszczeniu pod zastosowanym obciążeniem, oprogramowanie w pierwszej kolejności oblicza naprężenia w różnych warstwach. Następnie stosuje kryterium zniszczenia w oparciu o te poziomy naprężeń z wykorzystaniem teorii zniszczeń materiałów. Uznaje się, że laminat ulega zniszczeniu, jeżeli zniszczona zostaje pierwsza warstwa lub pierwsza grupa warstw.
Zniszczenie kompozytów zachodzi w wielu etapach. Gdy naprężenie w pierwszej warstwie lub pierwszej grupie warstw jest wystarczająco wysokie, następuje zniszczenie. Jest to punkt zniszczenia pierwszej warstwy (FPF), poza którym laminat nadal może przenosić obciążenie. Aby uzyskać bezpieczny projekt, laminaty nie powinny być poddawane naprężeniom wystarczająco wysokim do spowodowania zniszczenia pierwszej warstwy. Punkt, w którym następuje całkowite zniszczenie nosi nazwę ostatecznego zniszczenia laminatu (ULF). Zniszczenie kompozytów zachodzi na poziomie mikromechanicznym ze względu na zniszczenie włókien, pękanie osnowy lub zniszczenie powierzchni międzywarstwowej lub miedzyfazowej. Te lokalne rodzaje zniszczenia nie pozwalają prognozować w satysfakcjonującym stopniu globalnego zniszczenia laminatu.
Teorie zniszczenia kompozytu prognozują globalne zniszczenie laminatu. Te teorie zniszczenia mogą być interaktywne, nieinteraktywne lub częściowo interaktywne. Teorie nieinteraktywne nie uwzględniają interakcji pomiędzy różnymi komponentami naprężenia, natomiast teorie interaktywne uwzględniają.
Dostępne są trzy teorie dla kryteriów zniszczenia laminatu:
- Kryterium zniszczenia Tsai-Hill
- Kryterium zniszczenia Tsai-Wu
- Kryterium maksymalnego naprężenia